Gisteren tijdens het Belgisch Kampioenschap 100 km in Aalter stond er maar een ding op mijn strijdplan: "blijf in de comfortzone". Een win-win situatie want wie er nou niet in de comfortzone blijven op zo een mooie Pinkstermaandag en ook nog eens 100 km afleggen om thuis dat terloops te melden, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Of nog nonchalanter, dat voor mijn vriendin, de diepste indruk die mijn 100 km in België achter zou laten, alweer zo een "gewonnen" handdoek is die mooi bij die andere 20 in de la verstopt kan worden. Maar niets daarvan. De (zelfgeschapen) omstandigheden deden er alles aan om mij van mijn stuk te brengen. Ik had op zondag namelijk een dubbele afspraak omdat ik me weer eens in de dag vergist had. Niet zaterdag zou mijn moeder op Schiphol aankomen maar zondag om 8 uur ‘s ochtends, precies tijdens de start van de 100 km (mental note: vertrekdatum is niet hetzelfde als aankomstdatum). Mooi is dat en daarom moest ik in allerijl op zoek naar alternatieve mogelijkheden om in Aalter te komen. Openbaar vervoer zou betekenen zaterdagmiddag vertrekken en illegaal ergens in een plantsoen bivakkeren. Slecht plan. Gelukkig zijn er ook echte facebook vrienden en kon ik met Paul Aarts mee rijden (thanks man). Nog belangrijker, mijn vriendin heel lief aankijken of zij alsjeblieft mijn moeder kon ophalen. Zo de eerste horde genomen, nu alleen nog maar lopen.
Pinksterzondag. Terwijl in Landgraaf de festivalgangers nog wakker moeten worden staan er in Aalter 50 man m/v in hardloopkleren te wachten tot het startschot gaat van de 100 km. Het gaat een mooie dag worden met veel zon, wat bewolking, maar vooral droog. De verwachtingen zijn wellicht hooggespannen bij de deelnemers van het Belgisch kampioenschap. Bij mij heerst rust en kalmte. Het gaat een mooie dag worden in een tijd van waanzin, zoals ‘s avonds zal blijken als ik per ongeluk naar het nieuws kijk. Het gaat een mooie dag worden want ik hoef 10, misschien 12 uur lang niet deel uit te maken van deze wereld. Het parcours is nog mooier dan op de preview van Google street-view. Alles is mooi. De bulten over de snelweg, de vele bochten, het uitzicht over de weilanden, de stukjes langs de bosrand, het raadselachtig gebouw voor de kruising, het kapelletje waar je omhoog gaat en jezus aan het kruis ons lopers aanschouwt, zelfs het rechte stuk langs de snelweg is mooi. De zon schijnt en soms is er een wolk. Ik loop en ben gelukkig. Ik loop in mijn comfortzone. Ik loop overigens wel heel hard met mijn rondjes van 53 minuten. Ik heb geen last van mijn enkel dat is goed, daarvoor in de plaats heb ik wel last van mijn rug en bil en heup. Wat heet last, ze doen eigenlijk teringzeer. Maar ik heb met mezelf afgesproken om kalm te blijven en zodra het niet meer gaat, te stoppen. Vandaag geen stoer gedoe met door de pijn heen lopen, het moet gemakkelijk blijven voelen anders is van comfortzone geen sprake. Daarom gaat het tempo omlaag en stop ik regelmatig om wat oefeningen te doen voor mijn heup.
Na een kilometer of 50 begin ik steeds meer last van slaap te krijgen en na 57 besluit ik om even onder een boom te gaan zitten om mijn ogen dicht te doen. Comfortzone weet je wel. Wat is het mooi allemaal denk ik bij mezelf en wat fijn dat ik nu kan slapen. Opeens staat er een mevrouw naast me. Het is de bewoonster van het huis tegenover de boom waar ik onder zit. Ze heeft een flesje water en vraagt of het goed gaat met me. Jazeker, maar ik neem wel dankbaar het flesje in ontvangst. Ik sluit mijn ogen doe ze weer open en sta op. Op 70 kilometer ga ik nog een keer slapen dit keer tegenover de verzorging nadat ik van te voren de mensen ervan verwittigd heb dat ik geen enkel probleem heb en alleen maar een dutje wil doen.
Het warmste van de dag is voorbij en het slapen heeft me goed gedaan. Langzaam maar zeker kom ik in trance. Het kost geen moeite meer om op 6:20 de kilometer te blijven, mijn lichaam is in balans net als mijn gedachten. Elke bocht, elk heuveltje en elke steen van het parcours ken ik nu. Totale focus. Ik weet dat ik morgen al heimwee zal hebben naar dit parcours en naar dit moment van zijn, maar de gedachte ban ik uit, nu mag ik genieten. Als ik na 11 uur en 20 minuten over de finish kom word ik opgevangen door Paul en Ans. Dat is maar goed ook want anders zou ik me wel heel verloren hebben gevoeld om opeens te stoppen en te ontwaken uit de droom die ultralopen heet. Over een kleine 4 weken mag ik voor het echt, ik ben er klaar voor om te dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten